Babang Luksa

(Tula/Pampango)

Salin ni Oliva P. Dantes ng

“PABANUA” ni

Diosdado Macapagal

Isang taon ngayon ng iyong pagpanaw

Tila kahapon lang nang ikaw’y lumisan;

Subalit sa akin ang tanging naiwan,

Mga alaalang di-malilimutan.

Kung ako’y nasa pook na limit dalawin

Naaalala ko ang ating paggiliw;

Tuwa’y dumadalaw sa aking paningin

Kung nagunita kong tayo’y magkapiling.

Kung minsan sadya kong dalawin ang bahay

Na kung saan unang tayo’y nag-ibigan;

Sa bakura’t bahay, sa lahat ng lugar,

Itong kaluluwa’y hinahanap ikaw.

Sa matandang bahay napuno ng saya

Sa araw na iyo’y pinagsaluhan ta;

Ang biyayang saglit, kung nababalik pa

Ang ipapalit ko’y ang aking hininga.

Bakit ba, mahal ko, kay-agang lumisan

At iniwan akong sawing – kapalaran

Hindi mo ba talos, kab’yak ka ng buhay

At sa pagyaon mo’y para ring namatay?

Marahil tinubos ka ni Bathala

Upang sa isipa’y hindi ka tumanda;

At ang larawan mo sa puso ko’t diwa

Ay manatiling maganda at bata.

Sa paraang ito, kung nagkaedad na

Ang puting buhok ko’y di mo makikita:

At ang larawan kong tandang-tanda mo pa,

Yaong kabataan taglay na tuwina.

At dahil nga rito, ang pagmamahalan

Ay hanggang matapos ang kabataan;

Itong alaala ay lalaging buhay,

Lalaging sariwa sa kawalang, hanggan.

Kaya, aking mahal, sa iyong pagpanaw

Tayo’y nagtagumpay sa dupok ng buhay;

Ang ating pagsintang masidhi’t marangal

Hindi mamamatay, walang katapusan.

Ang kaugalian ng ninuno natin

Isang taon akong magluluksa mandin;

Ngunit ang puso ko’y sadyang maninimdim;

Hanggang kalangitan tayo’y magkapiling.