Mga Uri Ng Panitikan

1. Ang Anyong Patula

Ang mga anyong patula ay may apat na uri.

Ang mga anyong patula ay may apat na uri. Ito ay mga sumusunod: tulang pasalaysay, tulang paawit o liriko, tulang dula o pantanghalan, at tulang patnigan.

Ang tulang pasalaysay ay naglalarawan ng mga tagpo o pangyayaring mahahalaga sa buhay. Ito ay may tatlong uri – ang epiko, awit at kurido, at balad. Ang epiko ay mahabang tula na inaawit o binibigkas. Nauukol ito sa kababalaghan at pagtatagumpay ng pangunahing tauhan laban sa mga panganib at hamong kanyang natatanggap. Ang mga nagsulat nito ay naglayong gamitin ito sa ritwal.

Ang Biag ni Lam-ang (Buhay ni Lam-ang) ay isang halimbawa ng epiko. Isinulat ito ni Pedro Bukaneg ng taga-Abra. Ito ay kilala bilang pinakamatandang epikong naitala. Nakasulat ito sa salitang Iloko at tungkol sa mga pambihirang pakikipagsapalaran ni Lam-ang, ang pangunahing tauhan ng epiko. Si Lam-ang daw ay binigyan ng di-pangkaraniwang lakas at pananalita nang ipinanganak. Isa pang halimbawa ng epiko ay ang tungkol sa Ifugao na si Hudhud. Ang epikong ito ay kinakanta tuwing may importanteng mga kasayahan, katulad ng anihan at pagtatanim.

Ang mga paksa sa awit at korido ay tungkol sa pagkamaginoo at pakikipagsapalaran ng mga pangunahing tauhang mga reyna’t hari, prinsesa’t prinsipe. Ang awit ay may 12 ang sukat ng pantig, habang ang korido naman ay may 10 ang sukat. Ang Florante at Laura ay isang halimbawa ng awit, at ang mga sumusunod ay halimbawa ng korido: Ang Ibong Adarna, at Buhay na Pinagdaanan ni Donya Mariang Asawa ng Ahas.

Ang balad ay tulang inaawit habang may nagsasayaw. Ginawa ito noong matagal nang panahon. Mayroon itong anim hanggang walong pantig. Isang halimbawa nito ay balitaw. Ang balitaw ay debateng awit at sayaw tungkol sa pagmamahalan ng isang babae at isang lalaki.

Ang tulang paawit o liriko ay mayroon ding iba’t ibang uri. Ito ay ang mga sumusunod:

1. Awiting Bayan – ang mga ito ay mula pa sa mga ninuno natin at magpahanggang ngayon ay kinakanta o inaawit pa rin natin. Pangunahing halimbawa ng awiting bayan ay ang Lupang Hinirang, ang Pambansang Awit ng Pilipinas. Iba pang halimbawa ay ang Leron, Leron Sinta, Dalagang Pilipina, Bahay Kubo at ang Paruparong Bukid.

2. Soneto – ang tulang ito ay tungkol sa damdamin at kaisipan. Ito ay may 14 na taludtod. Dito ay may mapupulot na aral ang mambabasa. Ang halimbawa ng soneto ay ang Sonnet on Worker’s Rights ni Amado M. Yuson na isinalin sa wikang Filipino ni Joey A. Arrogante. Ito ay pinamagatang Soneto sa mga Karapatan ng Mga Manggagawa.

3. Elehiya – ang tulang ito ay patungkol sa kamatayan o sa pagdadalamhati lalo na sa paggunita sa isang sumakabilang-buhay na. Isang halimbawa ng elehiya ay ang isinulat ni Bienvenido A. Ramos na may pamagat na Awit sa Isang Bangkay.

4. Dalit – kilala ito bilang awit sa pagsamba sa mga anito. Ngayon, ito ay awit ng papuri sa Diyos o kaya ay sa Birheng Maria na ina ng Diyos o sa relihiyon.

5. Pastoral – mga tulang tungkol sa buhay sa bukid.

6. Oda – ito ay isang papuri, panaghoy, o iba pang masiglang damdamin. Walang tiyak na bilang ang pantig at taludtod.

Ang tulang dula o pantanghalan ay may limang uri. Ito ay ang sumusunod:

1. Komedya – ang layunin nito ay gawing kawili-wili ang panonood sa pamamagitan ng mga ginagawa ng pangunahing tauhan. Ang wakas nito ay masaya. Ang kaguluhan sa bandang simula ay naaayos. Ang pagkakasundo- sundo ng mga tauhan ang nakapagpapasaya sa mga nanonood. Isang halimbawa ng komedya na isinulat ni Juan Crisostomo Soto (o Crissot), na tinaguriang “Ama ng Panitikang Kapampangan” ay ang komedyang Kiki-Riki, isang komedyang nakasulat sa Kapampangan at may isang yugto.

2. Melodrama – ginagamit ang tulang ito sa mga dulang musikal. Isang halimbawa nito ang Sarimanok na isinulat ni Steven Prince “Patrick” C. Fernandez.

3. Trahedya – nauuwi ang dulang ito sa malagim o malungkot na wakas. Isang halimbawa ng trahedya ay Ang Trahedya sa Balay ni Kadil na isinulat ni Don Pagusara.

4. Parsa – ang parsa ay nakapagpapasiya sa mga nanonood dahil sa mga dugtong-dugtong na mga pangyayaring nakatatawa.

5. Saynete – ang dulang ito ay tungkol sa mga lugar o pag-uugali ng mga tao.

Ang tulang patnigan naman ay may tatlong uri. Ito ay ang mga sumusunod:

1. Karagatan – ginagamit ang tulang ito sa laro, kadalasan tuwing mayroong namatay. Kunwari ay may matandang tutula tungkol sa dahilan ng laro. Tapos ay paiikutin ang isang tabong may tanda. Kapag huminto ang tabo sa pag-ikot, ang matatapatan nito ay tatanungin ng dalaga ng mga salitang matatalinhaga o makahulugan. Ang larong ito ay nagmula sa isang alamat ng isang prinsesang naghulog ng singsing sa karagatan. Ang sinumang binatang makakuha ng singsing ay siya niyang pakakasalan.

2. Duplo – ito ang pumalit sa karagatan. Labanan ito ng pagalingan sa pagbigkas at pagbibigay katwiran nang patula. Ang mga pagbigkas ay galing sa mga kasabihan, salawikain at Bibliya. Ito ay madalas laruin tuwing may lamay sa patay.

3. Balagtasan – ang balagtasan naman ang pumalit sa duplo. Ito ay debate na binibigkas nang patula. Ipinangalan ito sa tanyag na manunulat na si Francisco “Balagtas” Baltazar. Pinatanyag ito ng “Hari ng Balagtasan” na si Jose Corazon de Jesus (Huseng Batute).

2. Mga Anyong Patulayan

· Mga Kuwentong-Bayan

Tayong mga Filipino ay madalas na nagtitipun-tipon at karaniwang nauuwi ito sa biruan, awitan, kuwentuhan at paglalaro. Ang kuwentuhan ang pinakakaraniwang nangyayari. Tungkol ito sa kanilang mga buhay-buhay o sa mga namanang salaysay. Ito ngayon ang tinatawag na kuwentong-bayan.

Ang kuwentong-bayan o folktales sa Ingles ay mga pasalitang pagsasalaysayan sa tradisyong patuluyan. Kinukuwento ito sa pamamagitan ng natural na pag-uusap na pasalita na karaniwang nangyayari sa pang-araw-araw na pag-uusap.

Naiiba ito sa patula na kung saan ang pagbigkas ay artipisyal dahil ito’y taludturang may sukat at tugma.

Ang salitang bayan sa kuwentong-bayan ay nagsasaad ng hindi alam kung sino ang taong orihinal na naglahad ng kuwento. Ito’y hindi nasusulat o nakasulat sapagkat ito ay nagpasalin-salin lamang sa bibig ng marami. Walang tanging nagmamay-ari nito kundi ang bayan. Ang mga kuwentong-bayan ay nauuri ayon sa nilalaman at pamamaraan ng pagkakalahad nito. Ang mga sumusunod ay iba’t ibang uri ng kuwentong-bayan.

· Alamat o Mito

Ang alamat ay tumutukoy sa leyenda o legend sa Ingles, na ang ibig sabihin ay isang uri ng kuwentong-bayan na nagsasalaysay tungkol sa pinagsimulan ng mga bagay-bagay. Ito ay mga kuwento tungkol sa pinagmulan ng simula.

Ito’y karaniwang tungkol sa diyos o diyosa, bathala o mga anito. Kasama na rin dito ang tungkol sa kanilang mga nilalang tulad ng kalikasan, langit, mundo at mga unang tao. Kaugnay na rin dito ang tungkol sa pagsamba ng tao sa maylalang o maykapal (Diyos). May mga pagkakataon ding may mga nilikha na tanging dinadakila o binabayani. Ito’y dahil sa kanilang katapangan, kagitingan kapangyarihan.

Ilan sa mga mito sa ating bansa ay patungkol sa pagsamba tulad nang ang pagkaroon ng mga Bikolano na tinatawag na Gugurang, ang mga Ilokano naman ay may Kabunian, ang mga Bilaan ay may Adwata, at ang mga Tagalog ay may Bathala. Kung tungkol naman sa mga bayani, ang mga Bikolano ay may Handing, isang magiting na bayaning pumatay ng higanteng ahas.

· Ang pabula

Ang pabula ay unang naging tanyag sa Gresya (Greece) dahil sa mga kuwento ni Aesop na taga-Gresya na tinaguriang Aesop’s Fable. Ang pabula ay mga kuwentong-bayan na karaniwang isinasalaysay ng mga magulang sa kanilang mga anak upang sila’y aliwin o pangaralan. Dahil mahihilig ang mga bata sa mga hayop, ang mga tauhan sa kuwento ay pawang mga hayop. Ang mga hayop ay ginagamit upang kumatawan sa mga katangian o pag-uugali ng tao. Halimbawa ang ahas ay inihahalintulad sa isang taong taksil, ang unggoy o matsing sa isang taong tuso, at ang pagong sa taong makupad. Sa mga kalikasan naman, ang rosas ay kumakatawan sa babae o sa pag-ibig. Ang bubuyog sa isang mapaglarong manliligaw at kung anu-ano pa.

Sa ganitong paglalahad, naiiwasan ang makasakit sa damdamin ng tao, sakali mang maynakikinig na maaaring siya ang tinutukoy ng tema. Sabi nga sa isang salawikain: “Bato, bato sa langit, ang tamaan ay huwag magagalit”. Sa mga panahong supil ang pamamahayag, ang pabula ang mabisang sandata para maipahayag ang katiwalian at mailantad ito sa mga kinauukulan.

· Ang Parabola

Ang parabola ay karaniwang hango sa Bibliya o Banal na Kasulatan. Sa mga Kristiyano, ang pabula ay mga pagtuturo at pangangaral ni Hesus noong magsimula Siya sa Kanyang misyon sa daigdig. Isang halimbawa ng pabula sa wika Niya ay: “ang tao ay may mga mata ngunit hindi nakakakita, may mga tenga, subalit hindi nakakarinig.” Sa pamamagitan ng kaisipang ito, mamumuni-muni, mauunawaan at makikilala ng isang tao ang kanyang sarili.

Ang parabola, tulad ng pabula ay masimbolo kaya malalim ang kahulugan nito na dapat pag-isipan. Katulad rin sa alamat at pabula, ang parabola ay may mga taglay na aral na nagsisilbing gabay sa ating buhay. Ang anyo nito ay tila kuwentong pambata sa unang tingin dahil payak ang takbo ng banghay at mga karaniwang tao, hayop o mga bagay lamang ang mga tauhan kaya ito ay kagiliw-giliw. Ito’y nababagay sa mga taong may mga sariling isip nang magpasya gaya ng mga magulang at iba pang mga nakatatanda para lalong lumawak ang kanilang pakikitungo sa kanilang sarili, kapwa, lipunan at sa larangang kanilang kinabibilangan.

Mga Kuwentong Kababalaghan

Ito ay isa ring uri ng kuwentong bayan subalit ang kaibahan nito sa mga naunang nabanggit, ito’y sadyang likhang-isip lamang o mula sa makislot na guni-guni ng tagapagsalaysay. Ang kadalasang tema ng kuwentong ito ay tungkol sa mga kababalaghan gaya ng mga maligno, duwende, multo, tikbalang, aswang at iba pa. Kadalasan, walang naniniwala dito at karaniwang pinagkikibitang-balikat lamang ang mga kuwentong ito.

Noong araw, ginagamit na panakot ito ng matatanda sa mga anak nilang matitigas ang ulo. Sa panahon natin ngayong nabago nang lahat ang takbo ng buhay dahil sa pag-unlad ng agham at teknolokiya, ang mga kuwentong ito ay napapakinggan na sa mga programa ng radyo, napapanood sa mga palabas sa telebisyon at pelikula at nababasa na rin sa mga komiks.

Mga Kuwentong Katatawanan

Ang mga kuwentong katatawanan ay maaaring gawa-gawa lamang bilang mga kantiyaw, o kaya’y mga pangyayari sa pang-araw-araw na kapaligiran, na sa halip na takasan ang katotohanan o reyalidad nito, sa mga pabirong paraan ay nakukuhang tanggapin ng maluwag sa buhay.

Mga Palaisipan

Katulad ng bugtong, ang palaisipan ay pahulaang nagpapatalas ng isipan. Ang kaibahan ng palaisipan sa bugtong ay hindi ito nakataludtod, walang sukat o tugma at nakasulat sa anyong pakuwento. Ang mga pananalita ay malaya at ginagamit sa araw araw, at karaniwa’y nagtatapos sa isang tanong.

Ito’y parang isang sanayan ng mga tao noong araw sa larangan ng matematika at lohika. Mapanghamon ito sa sensibilidad at kapasidad ng taong mag-isip. Noong panahong nagdaan, karaniwan sa mga pagtitipun-tipon, inuman, lamayan o pangkatuwaan man, hindi maaaring mawala ito sapagkat ito’y nagsilbing panukat ng talino at pampasigla ng pulso.

· Ang Maikling Kuwento

Ang maikling kuwento ay isang makabagong sangay ng panitikan na sadyang kinakathang masining upang madaling pumasok sa isip at damdamin ng magbabasa ang isang pangyayari sa buhay na inilalarawan sa kuwento.

Mga bahagi at sangkap o elemento ng maikling kuwento

Ang maikling kuwento ay may simula, gitna at katapusan. Sa simula matatagpuan ang tatlong mahahalagang sangkap o elemento: ang tauhan na ipinakikilala ayon sa kaanyuan o papel na gagampanan, halimbawa, ang bida at kontrabida; ang tagpuan na pangyayarihan ng aksyon o insidente na naghahayag ng panahon, halimbawa, kung tag-init, tag-ulan, oras at lugar, at ang sulyap sa suliranin, na magpapahiwatig sa magiging problemang kakaharapin ng pangunahing tauhan o ng tanging tauhan.

Sa gitna, tatlo rin ang sangkap. Ito ay ang sumusunod: ang saglit na kasiglahan, na nagpapakita sa panandaliang pagtatagpo ng mga tauhang nasasangkot sa problema; ang tunggalian na tahasan nang nagpapakita ng labanan o pakikibaka ng tanging tauhang inilalahad at ito ay maaaring ang kanyang pakikipagtungali sa sarili, sa kapwa, sa kalikasan; at ang kasukdulan, ang pinakamadulang bahagi ng kuwento kung saan iikot ang kahihinatnan ng tanging tauhan, kung ito ay kasawian o tagumpay. Sa wakas naman matatagpuan ang kakalasan at ang kinatapusang sangkap. Sa kakalasan mababatid ang kamalian o kawastuan ng mga di-inaasahang naganap na pagbubuhol na dapat kalagin. Mababatid naman sa katapusan ang magiging resolusyon ng kuwento at ito’y maaaring masaya o malungkot, pagkatalo o pagkapanalo ng pangunahing tauhan. May mga ibang kuwento na hindi na winawakasan at wala ang dalawang huling sangkap nito. Iniiwan na lamang itong bitin sa kasukdulan at hinahayaan na lamang ang magbabasang humatol o magpasya sa dapat na kahinatnan nito. Mapaghamon ang ganitong wakas sa isip ng mga mambabasa. Parang kabilang na rin sila sa mga saksi sa kuwento.

3. Mga Anyong Patuluyan Pa Rin at Mga

Anyong Patanghal

Ang nobela ay isang masining na sangay ng panitikan na naglalahad o naglalarawan ng mga pangyayaring nagaganap sa buhay na umiikot ayon na rin sa mga karanasan ng tao sa kanyang sarili at sa kanyang kapaligiran.

Ito’y tinatawag na kathangbuhay sa dahilang katha o likha ito ng manunulat at buhay sapagkat ang mga kasaysayang inilalahad ay mga pangyayaring mamamasdan sa pang-araw-araw na pamumuhay ng tao sa mundo. Sa nobela matutunghayan ang iba’t ibang takbo ng buhay ng tao, halimbawa, kung papaano nabaliw ang isang ina dahil sa pagkawala ng kanyang anak, kung papaano, sinuong ang hirap ng buhay sa lunsod ng isang probinsyano para hanapin ang kanyang pinakamamahal, at iba pa.

Sa nobela, maraming pangyayari ang inilalahad, samantalang sa maikling kuwento, iisang pangyayari lamang ang inilalahad. Pero ang mga bahagi, sangkap o elemento ng nobela at maikling kuwento ay magkatulad. Parehong may balangkas ang maikling kuwento at nobela. Dalawa ang maaaring maging balangkas. Ito ay ang linear o kumbensyonal at circular o paikot-ikot.

Ang maikling kuwento o nobela ay may linear o kumbensyonal na balangkas kung ito ay may kaayusang Simula-Gitna-Wakas. Ito ang karaniwang nakagawian ng mga Filipinong manunulat. Sa balangkas na ito, kapag nabasa mo na ang simula, ang wakas ay kadalasa’y madali nang mahulaan.

Circular naman o paikut-ikot ang balangkas ng isang kuwento o nobela kung napag-iiba-iba ang kaayusan ng mga bahagi nito. Halimbawa, Gitna-Simula-Wakas o kaya’y Wakas-Simula-Gitna, o iba pang ayos. Sa kaayusang ito, kung hindi gaano bihasa ang mambabasa, malilito siya sapagkat hindi niya malaman kung saan ang umpisa at dulo ng pangyayari.

Ang isang nobela ay may mga katangiang dapat taglayin. Ito ay ang mga sumusunod:

A. Maliwanag at maayos na pagsulat ng mga tagpo at kaisipan.

B. Pagsaalang-alang ang kailangan na kaasalan.

C. Dapat ay kawili-wili at pumupukaw ito ng damdamin.

D. Pumupuna sa lahat ng larangan sa buhay, sa mga aspekto ng lipunan tulad ng gobyerno at relihiyon.

E. Malikhain ito’t dapat maging maguniguning inilalahad.

F. Tumutukoy sa iisang ibig mangyari ang balangkas ng mga pangyayari.

Mga Uri ng Nobela

Ang mga uri ng nobela ay tulad din sa mga uri ng maikling kuwento. Ito ay ang sumusunod: nobela ng tauhan, nobelang makabanghay, nobelang maromansa, nobelang historikal, nobelang malayunin, at nobelang masining.

Sa nobela ng tauhan, binibigyang-diin ang mga pangangailangan, kalagayan, at hangarin ng mga tauhan.

Sa nobelang makabanghay, ang nangingibabaw ay ang pagkakabalangkas ng mga pangyayari o ang porma ng pagkakalahad ng kuwento.

Historikal o makasaysayan naman ang nobela kung ang layunin ng may-akda bukod sa pag-uulat ng mahahalagang pangyayaring may kinalaman sa kasaysayan, ito’y mapanuro ng kabutihang pambansa.

Masining ang nobela kung mahusay ang pagkakahanay ng mga pangyayari, buo ang pagkakalarawan sa mga pagkatao ng mga tauhan na karaniwang umaantig sa damdamin at kumikintal sa isipan ng mga mambabasa. Magagaling ang mga nobelang nabibilang sa uring ito sapagkat hindi lamang ang paksa ang binibigyang-tangi, gayundin ang kawalang-hanggan nito.

Malayunin ang nobela kung ang pinakamimithing layunin o simulain ng nobelista ang pinahahalagahan o pinangingibabaw sa kuwento o sa tauhan. Ang mga layuning ito ay higit sa buhay na kinalalagyan o sa bansang kinamumulatan.

Ang sanaysay

Ang sanaysay ay isang uri ng panitikan na nasusulat sa anyong tuluyan na karaniwang pumapaksa tungkol sa mga kaisipan at mga bagay-bagay na sadyang kinapupulutan ng aral at aliw ng mga mambabasa. Kasama sa mga paksang naisusulat sa sanaysay ang mga panlasa at hilig, reaksiyon at palagay, saloobin at paniniwala, kalagayan at katauhan, karanasan at kaalaman ng bawat may akda.

Sa uring ito ng panitikan, mabibilang ang mga sulating pampahayagan (artikulo, natatanging pilak o lathalain, tudling); ang mga akdang pandalub-aral (tesis, disertasyon, diskurso o talumpati); at gayun din ang mga panunuring pampanitikan at mga akdang pananaliksik.

May dalawang uri ang sanaysay: pormal at pamilyar o personal.

Ang sanaysay ay nasa uring pormal kung ito ay maimpormasyon. Ito ay naghahatid o nagbibigay ng mahahalagang kaisipan o kaalaman sa pamamagitan ng makaagham at lohikal na pagsasaayos ng mga materyales tungkol sa ikalilinaw ng paksang tinatalakay. Ang mga salitang ginagamit ay pinipili kaya mabigat basahin. Mapitagan ang tono dahil sa bukod sa ikatlong panauhan ang pananaw ay obhektibo o di-kumikiling sa damdamin ng may-akda. Ang tema nito ay seryoso, maintelektuwal at walang halong pagbibiro.

Ang sanaysay ay nasa pamilyar o personal na anyo kung ito ay mapang-aliw – nagbibigay-lugod sa pamamagitan ng pagtalakay sa mga paksaing karaniwan, pang-araw- araw at personal. Ididiin dito ang mga bagay-bagay, mga karanasan at mga isyung bukod sa kababakasan ng personalidad ng may-akda ay maaaring kasangkutan ng mambabasang madla. Ang pananalita ay magaan, madaling maintindihan, nahahaluan pa minsan ng kolokyal. Ang tono ng pananalita ay parang kaibigan lamang at ito’y ginagamitan ng unang panauhan. Subhektibo rin ito sapagkat pumapanig sa damdamin at paniniwala ng may-akda ang pananaw.

May nga katangiang dapat taglay ng isang manananaysay. Ito ay ang mga sumusunod:

1.may mabilis na utak

2.sensitibo sa kapaligiran

3.may laging tugon at hinuha sa interes ng buhay, ng tao, at ng mga bagay-bagay

4.may kakayahang manuklas ng mga bagay-bagay na hindi nakikita ang panlabas lamang

5.malikhain at orihinal sa isip at damdamin

6.may mapiling panlasa

7.may kalugurang mapagkakatiwalaan

8.may kabatiran sa mga kaalamang makabago hinggil sa makataong kapakanan

9.pamilyar sa mga mabubuting panitikan at iba pang sining

Patanghal

Para sa iyong kaalaman, pakinggan sa tape ang isang halimbawa ng sanaysay. Ito ay bahagi ng talupati ni Debbie Valencia, isang kasapi ng Women’s Committee of Migrants’ Forum of the European Union, na binigkas niya noong Marso 1998 sa Barcelona, Espanya bilang pagkilala sa Araw ng mga Kababaihan.

Naunawaan ba ninyo ang talumpati na inyong napakinggan? Kung ganoon, mabuti.

Mga Anyong Patanghal

Sa panahon natin ngayon ay mga anyong patanghal ay sadya nang nililikha at pinagsasanayan muna bago itanghal sa mga lehitomong dulaan o treatro o tanghalan. Maaari itong itanghal na patula ang diyalogo subalit upang maging katotohanan ang panggagaya sa buhay, karaniwan nang naging anyong patuluyan ang diyalogo. Ito ay para maging tapat sa pang-araw-araw na pamilyar o pormal ang usapan sa loob ng sitwasyon. Maaari ring lagyan ang mga bahagi nito ng awitan at sayawan tulad ng sarsuwela, o kaya nama’y maaari pa ring ipantomina gaya ng mga pagtatanghal na isinasagawa ng PETA (Philippine Educational Theater Association).

MGA DAPAT TANDAAN

♦ Ang nobela ay panitikang anyong patuluyan na naglalahad o naglalarawan ng mga pangyayaring nagaganap sa buhay na umiikot ayon na rin sa mga karanasan ng tao sa kanyang sarili at sa kanyang kapaligiran.

♦ Ang nobela at maikling kuwento ay magkapareho, nagkaiba lamang sa dami ng pangyayaring nilalahad. Sa maikling kuwento, iisang pangyayari lamang ang inilalahad, samantalang sa nobela, maraming pangyayari ang inilalahad.

♦ Ang sanaysay ay isang uri ng panitikang patuluyan na pumapaksa sa mga kaisipan at mga bagay-bagay na sadyang pakapulutan ng aral at aliw ng mambabasa. Kasama sa sanaysay ang mga sulating pahayagan, artikulo, natatanging pilak o lathalain, tesis, disertasyon, talumpati, mapanuring pampanitikan, at akdang pananaliksik.

♦ Ang sanaysay ay maaaring pormal at pamilyar o personal.

♦ Ang anyong pormal ay maimpormasyon, ang salitang ginagamit ay pinipili, ang modo ay seryoso, maintelektuwal at walang halong biro.

♦ Ang anyong personal o pamilyar ay mapang-aliw at nagbibigay-lugod sa pamamagitan ng pagtalakay sa mga paksaing karaniwan, pang-araw-araw at personal. Ang pananalita ay magaan, madaling maintindihan at parang kaibigan lamang sapagkat ginagamitan ng unang panauhan.

♦ Ang anyong patanghal ay maaaring nasa anyong patula o patuluyan ang mga diyalogo. Ang panitikan sa patanghal na kaanyuan ay hindi naging ganap hangga’t hindi ipinapalabas o isinasagawa sa tanghalan o dulaan.