LUHA

Rufino Alejandro

Walang unang pagsisisi, ito’y laging nasa huli.

Daloy aking luha … Daloy aking luha, sa gabing malalim

Sa iyong pag-agos, ianod mo lamang ang aking damdamin,

hugasan ang puso – yaring abang pusong luray sa hilahil,

nang gumaan-gaan ang pinapasan ko na libong tiisin!

Nang ako’y musmos pa at bagong namukad yaring kaisipan,

may biling gayari si Ama’t si Ina bago sumahukay.

“Bunso, kaiingat sa iyong paglakad sa landas ng buhay.

ang ikaw’y mabuyo sa gawang masama’y dapat mong iwasan.”

Nang ako’y lumaki, ang pahat kong isip ay biglang nagpakpak,

ng kapalalua’t ang aral ni Ama’t ni Ina’y hinamak;

sa maalong dagat ng buhay sa mundo’y nag-isang lumayag,

iniwan sa pampang ang timbulang baon na aking tinanggap!

Malayang tumungga sa sarong may lason ng kaligayahan

na itong huli na’y nakilalang alak na nanatay.

Ang pinagbataya’y dapat magpasasa sa kasalukuya’t

isang “Bahala na!” ang tanging iniukol sa Kinabuksan!

Kaya naman ngayon, sa katandaan ko ay walang nalabi

kundi ang lasapin ang dita ng isang huling pagsisisi;

tumangis sa labi ng sariling hukay ng pagkadugahi’t

iluha ang aking palad na nasapit na napakaapi!

Daloy, aking luha … Dumaloy ka ngayon at iyong hugasan

ang pusong nabagbag sa pakikibaka sa dagat ng buhay;

ianod ang dusang dulot ng tinamong mga kabiguan.

nang yaring hirap ko’t susun-susong sakit ay gumaan-gaan!