Sa Tabi ng Dagat

Ni Ildefonso Santos

Marahang – marahang

Manaog ka, Irog at kata’y lalakad

Maglulunoy katang

Payapang-payapa sa tabi ng dagat;

Di na kailangang

Sapinan pa ang pang binalat-sibuyas,

Ang daliring garing

Sa sakong na wari’y kinuyom na rosas!

Manunulay kata

Habang maaga pa, sa isang pilapil

Na nalalatagan

Ng damong may luha ng mga bituin;

Patiyad na tayo

Ay maghahabulang simbilis na hangin,

Ngunit walang ingay,

Hanggang sumapit sa tiping buhangin.

Pagdating sa tubig,

Mapapaurong kang parang nangingimi,

Gaganyakin kata

Sa nangaroong mga lamang-kati;

Doon ay may tahong

Talaba’t halaang kabigha-bighani,

Hindi kaya natin

Mapuno ang buslo bago tumanghali?

Pagdarapit-hapon

Kata’y magbabalik sa pinanggalingan,

Sugatan ang paa

At sunog ang balat sa sikat ng araw…

Talagang ganoon;

Sa dagat man, Irog, ng kaligayahan,

Lahat, pati puso,

Ay naaagnas ding marahang-marahan.